“Ben” ve “Akıl” Arasında Bir Diyalog
Neden gidemiyorum ona?
Neden bu kadar çok korkuyorum?
Beni daha önce kim kırdıysa…
Bütün parçalarım neden şimdi onun önünde birleşemiyor?
Gözleri – en çok sevdiğim –
bir yabancıya aitmiş gibi bakıyor bana.
Uzak…
Yakın olamayacak kadar uzak.
Kendimi anlatmak istesem, kelimeler dilimde değil, kalbimde takılıyor.
Ağzımda değil, boğazımda susuyor.
– Çünkü sen geçmişin yankılarıyla konuşuyorsun,
diyor içimdeki tanıdık ses.
Ve geçmiş, geleceğe bağırarak konuştuğunda; şu an hep susar.
Ben ona gidersem...
Ya kendimden gideceğim,
ya da hiçbir zaman gerçekten var olamayacağım.
– Sen onun gözlerinde kendini arıyorsun. Ama belki de onun gözleri, senin aynan değil.
Ve belki de onu değil, o gözlerin sana gösterdiği seni özlüyorsun.
Durdum.
Gerçekten, durdum.
Belki de sorun…
gitmek değil.
Sadece olduğun yerde, ona varamamak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder