ONUN ÜZERİNE/1

〰●I●〰

“Ben” ve “Akıl” Arasında Bir Diyalog

Neden ona söylemek istediklerim onda değil de böylesi solmuş kağıtlarda?

Bir mektubun köşesinde, bir defterin kenarında, bir kenara itilmiş cümlelerde…

Sanki her şeyin yükünü kağıtlar taşıyor, ben değil.

Ona geldi mi konu, sesim içime kaçıyor. Cümlelerim ağzımda değil, aklımda büyüyor. Düğümleniyor.

– Çünkü

diyor içimdeki o tanıdık, serinkanlı ses.

Çünkü kelimeler, duygulardan önce düşünceye uğrar.

Senin içindekiler hâlâ sıraya girmedi.

Kağıt sabırlıdır. İnsan değil.

Ve sen susarken, aslında bağırıyorsun. Sadece kimse o dili bilmiyor.

Ben ise hâlâ, onun adını düşündüğümde dilimle değil, kalbimle yutkunuyorum.

Konuşsam kırılacak gibi.

Sussam zaten eksiliyorum.

– Peki ya hangi sesle söyleyeceksin ona duygularını?

diye soruyor akıl.

Sevgi mi? Korku mu? Yoksa alışkanlık mı?

Belki de suskunluğun, söylemek istediklerinden daha doğru.

Bilmiyorum.

Bildiğim tek şey, bir gün ona konuşursam…

O ses ya tamamen ben olmalı,

ya da hiç olmamalı.