Eski Üzerine/3

 〰●V●〰

“Akıl” Konuşuyor

Yine de… geri dönmeyi isteyebilirdim.

Biliyorum, geçmişe dönmenin bir yolu yok. Ama aklım bazen fısıldıyor: “Ya o zaman farklı davransaydın? Ya o yolu değil de diğerini seçseydin?” Ve ben de ister istemez durup yıllara bakıyorum. Geçip giden, ellerimden kayıp gitmiş o yıllara. İçimden bir ses susmuyor: “Farklı bir şey yapsaydın, bugün olduğun yer başka olabilir miydi?”

Belki.

Ama sonra senin dediğin geliyor aklıma, Akıl. Dönüş yok. O kapı bir kez kapandı ve artık arkasında sadece hatıralar var. Tozlu, sessiz, bazen acıtan.

Bunu biliyorum. Gerçek bu. Ve kabul etmeliyim: insan, bugün olduğu kişiyi sevmeyi öğrenmeli. Ama itiraf edeyim, ben öğrenemedim. Hâlâ geçmişin pençesindeyim. Hâlâ kendimi sevmeyi becerememişim, demek ki. Belki de hâlâ o eski benle kavgalıyım. Belki de hâlâ ona küsüm.

O yüzden aynaya her baktığımda, içimde bir eksiklikle karşılaşıyorum.

Ama bir şeyi fark ettim son zamanlarda.

Bugün olduğum kişiye artık bir şey yapamam. O defter kapandı. Ama… yarın olacağım kişi için hâlâ zaman var.

İşte bu düşünce, az da olsa nefes aldırıyor bana.

Yarınki beni daha iyi biri yapabilir miyim?

Onu geçmişin ağırlığından biraz olsun kurtarabilir miyim?

Bilmem.

Ama deneyeceğim.